Week 48

Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Het goede nieuws is dat het nog maar 2 weken is tot de kerst vakantie en het slechte nieuws is dat het nog 2 hele weken tot de kerstvakantie is. Aan de ene kant lijkt het snel maar aan de andere kant is het nog ontzettend ver weg. Zeker na een week als deze…
Laten we beginnen met zondag middag want hoewel er niet veel is gebeurt nadat ik m’n vorige blog heb opgezet, was er toch nog wel iets. Sam en ik zijn naar Sainsbury’s vertrokken om wat eten te kopen. Toen we terug kwamen, waren ook Claire en James weer terug met de meiden (ze waren naar Nayland naar de kerstmarkt). Ze hadden er de Kerstman ontmoet al heeft alleen Jemima hem echt gezien en durfde ze hem ook niet aan te kijken: ze klampte zich vast aan mama. De andere twee daarentegen wilden niet eens naar de man toe. Jemima is dus ook de enige die een cadeautje gekregen heeft van hem: een rendierknuffel. Dus nog een knuffel erbij die het hele huis door gesleept moet worden.
Maandag was weer een goede oude vertrouwde saaie maandag. Ik kan me niet herinneren naar buiten geweest te zijn dus we zullen de hele dag in de speelkamer gehangen hebben. Wel zijn we die middag begonnen met naar kerstliedjes luisteren aangezien het nu December is en dat toegestaan was vonden we.
Dinsdag was het tijd voor peuterspeelzaal. Sam en ik waren om half 10 al weer thuis en dat was een nieuw record! Zodra ze binnen zijn, wordt er eigenlijk niet meer naar ons omgekeken. We kunnen helaas nog geen gedag zeggen want we zijn bang dat ze dan zullen gaan huilen maar zolang ze niet merken dat wij weggaan, huilen ze niet. Thuis gekomen, hebben we de gebruikelijke dingen gedaan: Sam gekookt en ik de was, kamer opruimen, dorpje maken met alle poppetjes en huisjes die ze hebben. Dat soort dingen. Die middag in de speelkamer rondgerend. En Jemima viel. Ze had een mark onder haar rechteroog op precies dezelfde plek als waar Imogen een week geleden was gevallen… Heel vaag. Sam zei dat de tweeling waar ze een paar jaar geleden oppaste dat ook deed: de ene week had de één een blauwe plek en een week later de ander op precies dezelfde plek! Ook begon madam Jemima weer vrolijk te hoesten… Ze was net een goede week beter en Sam en ik zagen de volgende ziekte al weer aankomen hoor. Aan het eind van de middag was de auto terug! We waren ’s ochtends nog gebeld dat het nieuwe onderdeel kapot was en ze de auto nu naar een andere garage zouden brengen maar rond 14:00 kreeg Sam een sms van James dat ze de auto aan het eind van de middag terug zouden brengen! Dus ik kan weer rijden .
Woensdag konden we weer gaan zwemmen! Naja, Imogen, Saskia, en ik dan. Jemima bleef aan de kant met haar gehoest en Sam hield haar gezelschap niet alleen om op haar te letten maar ook omdat ze zich ook niet heel lekker voelde. Het zwemmen zelf ging beter dan we hadden verwacht. We wisten dat Imogen het wel best zou vinden maar we hadden verwacht dat Saskia zou schreeuwen. Wat ook gebeurde maar meer omdat ze ergens naartoe wilde en dat niet gebeurde. Ook bleef ze ‘sit up, sit up’ schreeuwen zodra ik probeerde haar op haar rug te laten liggen. Haar buik was best zolang het maar niet te lang duurde. Imogen was ontzettend relaxt en heeft gegiecheld en mee gezongen en probeerde zelfs haar handen en voeten te gebruiken om te zwemmen. Saskia deed dat alleen als we de bal weg gooiden die ze toch wel erg graag wilde hebben. Na iedereen weer droog en aangekleed te hebben gekregen (wat nog een heel gedoe is met 2 volwassenen en 3 kinderen, zelfs als er maar 2 kinderen en 1 volwassene aangekleed moeten worden). ’s Avonds met de meiden gegeten wat eens per week fijn is omdat je dan om half 8 gewoon naar boven kan zonder eerst nog eten te hoeven maken.
Donderdag was het weer tijd voor peuterspeelzaal en Sam zou in die tijd naar Hadleigh naar de dokter gaan. Ze heeft mij eerst thuis gedropt aangezien er meer dan genoeg tijd was. Op deze manier kon ik me tenminste nuttig maken door te koken en de was te doen. Sam was rond half 12 weer thuis (haar afspraak was 25 minuten later dan hoorde). Tegen die tijd had ik gekookt en al de was gedaan. Beetje teveel aardappelpuree gemaakt maar dat wat over was hebben ze simpelweg in de diepvries gegooid. Arme Sam was door de dokter verteld dat ze alleen een zere keel had en dat alles vanzelf wel over zou gaan. Nadeel was alleen dat ze een opgezwollen wang had alsof ze kiespijn had en haar nek en schouder spieren deden pijn. Ze moest elke paar uur pijnstillers nemen omdat ze anders niet kon functioneren. Maar ze heeft het overleefd. Die middag hebben we niet meer gedaan dan film gekeken – de eerste helft van The Aristocats, de andere helft moeten we nog kijken. Jemima begon tegen die tijd ook meer tekenen te vertonen van ziekte… Sam en ik zouden ’s avonds uitgaan met het nichtje van haar vorige werkgever die vlakbij woont maar dat heeft ze afgezegd omdat ze zich niet lekker voelde wat maar goed was ook want Claire was laat en James had een etentje. Het waaide nogal en blijkbaar vindt de trein hier dan dat ze niet op tijd kunnen rijden. En ja, ik weet dat het hier best erg was op sommige plekken en dat er dan bomen op de rails vallen maar ik heb het niet zo hoog op met de Engelse treinmaatschappijen. Claire was uiteindelijk om half 9 thuis wat een stuk eerder was dan Sam en ik hadden verwacht. De meiden lagen tegen die tijd te slapen maar Claire zou vrijdag toch thuis zijn. Nog beneden met Claire gepraat wat ook wel een keer gezellig was.
Vrijdag was Jemima toch echt ziek. Claire moest naar de dokter (waarvoor ze thuis was) en nam Mima maar meer om haar na te laten kijken. Uiteindelijk is Claire zelf niet geweest omdat Mima de dokterspraktijk bij elkaar aan het schreeuwen was maar Jemima is tenminste wel nagekeken. Ze heeft nu weer antibiotica omdat haar oor weer ontstoken schijnt te zijn. Bij thuiskomst moest Claire helaas naar London om te werken voor een paar uur maar dat leken de meiden wel best te vinden. Jemima wilde niet meer doen dan zitten en voorgelezen worden dus dat hebben we maar gedaan. Claire was rond 3 uur weer thuis en gaf Sam en de rest van de middag vrij om uit te rusten omdat ze nog steeds niet lekker was. Eigenlijk wilde Claire geen hulp maar ik heb van half 6 tot half 7 beneden gezeten zodat Jemima tv kon kijken terwijl de andere 2 door de speelkamer konden rennen. Daarna kwam James thuis en konden ze het samen aan.
Zaterdag zouden Sam en ik oppassen terwijl Claire en James naar London zouden gaan om kerstinkopen te doen maar Jemima was er erger aan toe dan op vrijdag. Uiteindelijk zijn ze dus niet weg geweest al hebben Sam en ik van 13:00 tot 16:00 opgepast zodat ze weg konden om te lunchen. In die tijd kwam Nanny (James’s moeder) aan om de meiden te zien. Jemima had de nacht van vrijdag op zaterdag nauwelijks geslapen dus sliep veel op zaterdag. Toen we wakker werd rond 15:00 hebben we haar volgegooid met haar medicijnen en daarna wilde ze gelukkig wat toast eten. Drinken is helemaal geen probleem dus dat is fijn. Ze leek wat opgeknapt maar ’s avonds had ze blijkbaar toch weer bijna 39 graden koorts…
Zondag morgen kwam ik beneden tegelijk met Claire en Jemima: Jemima lag als een lappenpop tegen Claire aan. Claire zei dat ze redelijk goed had geslapen en veel dronk maar ze zag er moe en ongelukkig uit. We hebben nu het vermoeden dat het niet alleen haar oor is – want dan hadden de antibiotica al lang aan moeten slaan – maar ook een griepje. Sam en ik zijn naar Asda gereden en bij thuiskomst zei James dat Jemima met Claire in hun slaapkamer is en veel slaapt. Zolang ze drinkt en slaapt moet ze beter worden. We zien wel hoe het morgen gaat. Nanny zal er als het goed is nog zijn wat fijn is voor de andere 2 zodat ze nog wat aandacht krijgen.
Komende twee worden druk met alle kerstdiners en feestjes Claire en James zullen hebben en zeker met zieke kinderen zal dat niet leuk worden (Imogen en Saskia beginnen ook een beetje te hoesten). Maar we zullen zien hoe het allemaal af gaat lopen! Tot volgende week!

XxX Emma