Week 45

Het lijkt alsof de afgelopen weken maar niet normaal kunnen worden. Deze week leek een aardig eind op weg te zijn maar het is weer niet gelukt! De meiden hadden nog steeds een verkoudheid die maar niet weg lijkt te willen gaan… Gelukkig konden we de meeste dingen die we wilden doen, wel doen maar het voelde nog niet hetzelfde.
Maandag zouden we naar de kapper gaan maar dit keer niet in Nayland maar in Dedham om te kijken of die kapper iets zou kunnen doen aan het haar dat maar in Jemima’s gezicht leek te vallen. Het was een hele kleine kapper en het leek erg exclusief maar het was gelukkig niet al te duur. De meiden waren zo goed als goud en zaten helemaal alleen op de kappersstoel (wel op een kinderverhoging). Terwijl er één op de stoel zat, stonden de andere 2 braaf aan onze hand te wachten. Hun pony’s zijn nu iets te kort maar Sam en Claire lijken te denken dat er minder haar in het gezicht van Jemima hangt dus de missie lijkt geslaagd. ’s Middags zijn we niet de tuin in geweest want het wordt tegenwoordig zo vroeg donker dat het nauwelijks de moeite waard is om alle laarsjes en jasjes aan te doen. Ook zijn de meiden, door de verkoudheid, moeilijk wakker te maken en huilt er altijd wel één als ze wakker gemaakt worden. Dus duurt het langer voor we beneden zijn en naar buiten zouden kunnen gaan.
Dinsdag was het weer tijd voor peuterspeelzaal. Sam en ik moesten, alweer, naar Hadleigh maar deze keer was het alleen om nieuwe medicijnen voor Saskia op te halen en Sam is niet eens de auto uit geweest. We waren dan ook om 10 uur weer thuis. Sam vrolijk aan het koken en ik heb iets anders gedaan. Ik kan me iets herinneren over stapels wasgoed wat vrolijk opgevouwen moest worden. Daarna, eindelijk, pompoen soep gemaakt die uiteindelijk niet heel erg geweldig was maar dat krijg je als je de pompoen een week laat liggen… Maar volgende keer beter! Kinderen weer opgehaald en dat blijft toch leuk: de verrassing op hun gezicht is er elke keer weer! ’s Middags weer niet veel uitgespookt maar met al die verkoudheden is dat ook niet heel erg nodig. Nog leuk nieuws: ik zing elke avond drie Nederlandse kinderliedjes als ze uit bad komen en er begint nu meegezongen te worden! Het zijn ‘Poesje Mauw’, ‘Slaap Kindje Slaap’, en ‘ Op een Klein Stationnetje’. De eerste twee zijn natuurlijk een heel stuk makkelijker maar ook het laatste liedje wordt zeker ook wel meegezongen nu. Ze hebben waarschijnlijk geen idee wat ze aan het zingen zijn en ook niet alle woorden worden correct uitgesproken maar dat doen ze in het Engels ook nog niet. Jemima begint nu ook in het Nederlands te tellen. Tien is nog steeds een favoriet maar als ik één zeg, zegt zij vrolijk twee!
Woensdag gingen we naar Asda om luiers te kopen want we hadden een maat groter nodig voor de nacht want de huidige luiers begonnen te lekken. De vorige keer dat we er waren, kregen we de tip van één van de medewerksters dat ze er een winkelwagentje voor drie kinderen hebben maar dat je ervoor naar de klantenservice moet omdat hij anders wordt gejat. Dus ik ben naar de klantenservice gelopen om de wagen te halen (met Imogen om te laten zien dat ik echt met kinderen was) en voor ik het wist, had ik een enorme winkelwagen voor drie kinderen. Twee van de meiden zaten ‘gewoon’ in de wagen en Saskia zat er achter in het midden. Een geweldig systeem! Het was iets lastiger door de bochten te krijgen en ook stoppen en op gang komen was iets zwaarder maar het was minder lastig dan Sam en ik hadden verwacht. De meiden zagen er niks bijzonders aan en Sam en ik waren enthousiaster dan zij waren. Toch erg fijn, zo’n wagentje. We hadden een foto gemaakt en naar Claire gestuurd en die vond het briljant. Ze heeft de foto gelijk haar hele afdeling door laten gaan.
Donderdag moesten de meiden weer naar peuterspeelzaal en voor het eerst gingen Sam en ik niet naar Hadleigh! Was wel even afkicken hoor ;-). Wel gingen we naar de slager voor kip want Claire had minder besteld dan normaal dus gingen wij maar even. Is gelukkig dichtbij. Peuterspeelzaal is erg fijn, meiden zijn er ook erg blij mee maar soms denken Sam en ik toch dat ze dingen beter kunnen organiseren hoor. Elke week komt er minstens één kind terug met een ander shirt omdat het andere shirt nat was geworden met handen wassen. Ook komen ze elke week terug met verf op hun kleren omdat er geen schort is. Luiers worden gelukkig verschoond maar niet geweldig goed. Allemaal geen grote ramp maar toch denk je af en toen dat ze beter op kunnen letten. Opa en oma zouden pas op vrijdag komen en niet donderdag, waarom weten we niet. ’s Middags door de tuin gerend. ’s Avonds met Fiona naar de golfclub geweest. We wilden eigenlijk woensdag gaan maar toen waren Claire en James beiden laat. We werden hartelijk ontvangen maar toen bleek dat James, onze vaste bedieningsmedewerker zo ongeveer, er niet meer werkte! We kregen nu een nieuwe jongen die we wel eerder hadden gezien maar het was toch niet hetzelfde. Het hoogtepunt was eigenlijk wel dat wij eerder wisten wie wat moest betalen dan deze jongeman :-P.
Vrijdag zijn we naar buiten geweest ’s ochtends omdat het stralend mooi blauwwas. Opa en oma zouden komen en de meiden konden niet wachten. We hadden verteld dan ze zouden komen en dan moesten ze natuurlijk wel meteen arriveren wat helaas niet het geval was. We hadden ze al een week of 3 niet gezien dus het was leuk dat ze er weer waren. ’s Middags tv ingehaald en wat was gedaan.
Zaterdag zouden Sam en ik naar Bury St Edmunds gaan voor wat kerstinkopen dus om kwart voor 9 zaten we in de auto om de ergste drukte te ontwijken. Rond 10 uur waren we in Bury en zaten we koffie te drinken. Daarna de stad rondgelopen en dingen gekocht. Sam ging uiteindelijk naar huis met een stuk of 5 a 6 tassen en ik met 1. Voornamelijk omdat ik minder kerstinkopen hoef te doen voor minder mensen en omdat ik het meeste al gedaan heb. Fijn geluncht in de pub waar we eigenlijk altijd naar toe gaan als we in Bury zijn en nog even verder geshopt. Na een chocolade melk (dat vond ik nodig voor we weg gingen) naar de auto. De auto in, auto gestart, geen probleem. We reden weg en terwijl we de parkeerplek uitreden, zag ik dat het schermpje met de schakeldingen erop het niet deed. Dus ik deed de motor uit en wilde opnieuw starten. Maar dat lukte dus niet. Auto kapot. Een aardige meneer en mevrouw hebben ons terug geduwd zodat we niet in de weg stonden. Daarna zijn we naar de Vauxhall garage om de hoek gelopen (ik heb een Ford) om te vragen of ze konden helpen. Alle monteurs waren al naar huis maar er is een jongeman meegelopen met een ding om de batterij te checken. Maar het was niet de batterij en dat wisten we al (de lichten kwamen nog gewoon aan). Uiteindelijk Claire en James te pakken gekregen en Claire moest naar ons toe komen om de AA (Engelse ANWB) de bellen want ze moest aanwezig zijn als zij zouden komen. Ik ben blijkbaar niet verzekerd voor als de auto kapot gaat en Sam had haar papieren niet bij zich want die lagen, logischerwijze, in haar auto. De AA was er rond kwart over 6 en om kwart voor 7 reden we naar de Ford garage in Bury want de computer was blijkbaar kapot en dat kon deze monteur niet repareren. Claire heeft een briefje achtergelaten en nu is het afwachten. Met Claire’s auto terug naar huis waar we vlak voor 8en aankwamen. Een heel avontuur wat ik liever niet wil herhalen.
Zondag moest ik naar Colchester om een andere au pair te ontmoeten maar ik had geen auto om daar te komen… Sam heeft me, gelukkig, gebracht en de au pair heeft me naar huis gereden. Ze woont vlakbij dus het was gelukkig geen probleem. We hebben fijn door Colchester gelopen en koffie gedronken. Ze heet Magdalena en komt uit Duitsland. Ik denk dat we elkaar nog wel een keer zullen ontmoeten maar de tijd zal het leren. Nu kijk ik de intocht van Sinterklaas die ik moest missen omdat ik in Bury zat. Erg fijn allemaal!
Volgend weekend ga ik naar London maar op zondag ben ik als het goed is weer terug dus zal een update geen probleem zijn. Tot dan en veel plezier deze week!

XxX Emma