Week 23/24

Het is toch niet een week later geworden maar, zoals gewoonlijk bijna, weer 2 weken. Ik was gebleven met mijn ouders hier! Die waren er inderdaad en op zaterdag ochtend ben ik vrolijk naar ze toe gereden in Colchester. Had nog wat voeten in de aarde omdat ik hun parkeerplaats bij het hotel niet kon vinden (google maps doet niet aan paaltjes of eenrichtingsverkeer) maar uiteindelijk was ik er dan toch. Alle spullen in de auto geladen (de helft van de koffer was van mij…) en op weg naar Thorington Street om iedereen te ontmoeten. Was erg grappig want zeker Saskia vond het maar niks en bleef huilen tot ze of de kamer uit was of een kadootje kreeg. Wel fijn om te merken dat sommig speelgoed nog steeds leuk is om mee te spelen want de dieren (2 zebra’s, 2 giraffen, 2 leeuwen) zijn erg populair terwijl ik er vroeger ook nog mee gespeeld heb! Toen weer de auto in om naar Lavenham te rijden, een dorpje met veel oude huizen uit de Tudor tijd ongeveer. Volgens Claire was het ‘vlak bij Hadleigh’ wat ongeveer 20 minuten is. Het bleek een uur rijden te zijn… Niet erg, ik kan de ervaring gebruiken maar het had wel tot gevolg dat ik die avond doodop was van al het rijden. Lavenham was wel erg mooi en had inderdaad veel oude gebouwen. Ook erg toeristisch maar dat is te verwachten van zo’n oud dorp. Fijne lunch gehad bij de National Trust. Toen was de dag eigenlijk wel weer voorbij. ’s Avonds nog bij een Italiaan in Colchester gegeten en bij thuis komst in bed gedoken. Claire en James hadden ook gasten dat weekend (die ik dus niet veel heb gezien) en ze gingen bbq’en wat inhield dat er een bbq gekocht is.
Zondag weer naar Colchester gereden, ouders het busstation laten zien waarvan ze de dag daarna de bus naar Stansted zouden nemen en doorgelopen naar het station om de trein naar London te nemen. Het weer viel namelijk ontzettend tegen en in London zou de zon schijnen. Niet dus. Maar wel een leuke wandeling langs de Thames gemaakt. ’s Avonds aan de overkant bij Cafe Rouge (een grote keten hier) gegeten, voornamelijk omdat het dicht bij het hotel was ;-). Dat was de zondag eigenlijk wel geloof ik. Het kan zijn dat ik dingen vergeten ben omdat het zo lang geleden is maar ik denk het niet. Eigenlijk ging het weekend gewoon te snel.
Maandagochtend kwamen papa en mama naar mij om de meiden echt te leren kennen, Sam te zien, en om de tijd te doden aangezien de bus pas om kwart voor één ging. Saskia huilde niet dit keer en de verlegenheid van alle drie was eigenlijk al redelijk snel voorbij. Het vertrouwde patroon was weer in zicht: Imogen naar de vrouw, Saskia naar de man, en Jemima kon het niet veel schelen. Blijft grappig om te zien dat het echt elke keer weer gebeurd. Rond 12en heb ik ze terug naar Colchester gereden (op de heenweg waren ze met de bus gekomen) en letterlijk bij de bushalte gedropt om snel weer weg te rijden. Er is geen mogelijkheid om mensen af te zetten rond de bushalte dus moest het maar zo maar ideaal is anders. Bij thuiskomst de meiden in bed gelegd omdat Sam ze alleen niet naar boven kan krijgen en ’s middags hebben we ook niet veel gedaan. Jemima had die zondag een hevige allergische reactie op iets in de tuin dus Sam wilde liever niet naar buiten, wat te begrijpen was, dus hebben we binnen gezeten denk ik.
Die dinsdag was opeens een erg gewone, simpele dag. Ok, het was playgroup dag maar verder was het niet bijzonder. Op playgroup werden we genegeerd door onze buurvrouw April en we hebben geen idee waarom. Het zou kunnen zijn dat ze het ons kwalijk neemt dat Claire nooit echt bij haar op bezoek is geweest maar dat is niet onze schuld. Haar dochtertje is ontzettend lief en ongeveer dezelfde leeftijd als onze meiden dus het zou leuk geweest zijn als ze met elkaar hadden kunnen spelen. Claire had ook ergens gehoord dat Thorington Hall nog leeg zou staan dus of dat betekend dat April en familie toch zijn verhuisd, wie weet. Verder is iedereen nog wel aardig maar om nu te zeggen dat ze echt tegen ons praten ofzo, niet echt. Geen idee wat het is maar het is wel raar.
Woensdag is er ook niks gebeurd voor zover ik me kan herinneren. Omdat Sam bang was dat Jemima weer een ernstige reactie zou krijgen buiten, zijn we wel buiten geweest maar niet ver en niet bijzonder. Ook waren er mannen om de ramen te repareren dus echt weggaan was niet altijd even handig. Ze zijn betrouwbaar enzo dus we zouden ze alleen kunnen laten maar het voelt toch niet heel erg fijn. Dit betekend echter wel dat mijn raam eindelijk gerepareerd is en nu open kan en tochtvrij is! Toch wel fijn om je raam open te kunnen doen zonder ook een boek te hoeven gebruiken en bang te zijn dat het boek nat wordt of kapot gaat. Nadeel van alle mannen over de vloer was dat de meiden bang zijn: vreemdelingen en zeker mannen worden niet altijd even open door ze ontvangen. Wel hebben ze een nieuw woord erdoor geleerd: men. Elke man die ze nu zien is ‘men, men’. Erg fijn. Gelukkig konden de mannen er wel om lachen. En het is makkelijker dan elke aparte naam aan ze te leren.
En donderdag kwamen opa en oma alweer! ’s Middags moesten we naar de kapper om de pony’s bij te laten knippen wat nog een uitdaging was. Mima en Immie vonden het wel best. Vooral Jemima wilde alles weten en zien en toen ze geknipt was, bleef ze bij de stoel staan om te kijken wat er nu met Immie gedaan werd. Saskia was een ander verhaal. Toen we binnen kwamen, was de föhn aan en Saskia houdt niet van harde geluiden. Dus werd het huilen. Zelfs toen de föhn uit was, wilde ze niet op de kappersstoel zitten. Dat lukte pas toen er een speelgoed hond tevoorschijn werd gehaald die zij dan kon borstelen terwijl haar haar geknipt werd. Een opgave maar het is tenminste gelukt. Ze moeten er wel mooi uit zien voor hun verjaardag en doop volgende week! En ’s avonds kwam Tony aan! Was even zoeken op t station in Colchester (er zijn 2 uitgangen) maar om kwart voor 10 waren we weer thuis. Nog even opa en oma ontmoet want die kenden hem nog niet en slapen.
Vrijdag was de eerste dag dat Tony er was terwijl ik zou moeten werken. Vreemd. We waren eerste van plan om ergens naar toe te gaan zoals de bieb ofzo maar omdat opa en oma er ook waren, zou dat een beetje een te grote opgave worden. Oma wilde wel graag weg met de meiden dus zijn we naar de Farm Shop geweest op ongeveer 15 minuten rijden. Meer dan koffie drinken was het niet maar toch een klein uitje. ’s Middags was ik als gewoonlijk vrij en omdat we de auto niet hadden (de andere auto moest naar de garage dus Claire en James hadden de mijne nodig), zijn we maar gaan wandelen. Wat niet ideaal bleek te zijn want ten eerste had ik last van hooikoorts en ten tweede stond er nog steeds een stier in de wei…Dit keer de stier ook echt gezien en hij was best dreigend. Omkeren was toch echt de enige oplossing. Ik vond t maar stom maar er was niks aan te doen! Dus weer terug lange het huis en de heuvel op dit keer. Geprobeerd naar Stoke te lopen maar het gras was ZO hoog dat ik ontzettend veel moest niezen, zelfs met hooikoorts pillen. Dus met een omweg maar weer naar huis. De jachthonden van de kennel verderop nog tegen gekomen wat wel interessant was: opeens een grote groep honden op je weg tegenkomen gebeurd ook niet elke dag. Bij thuiskomst was iedereen in rep en roer want Claire en James zouden met de meiden het weekend weg gaan dus er moest nog veel geregeld worden. Iedereen was uiteindelijk weg rond 20:00 zodat de meisjes in de auto konden slapen. Wel raar het huis helemaal stil maar ook wel fijn :D.
Zaterdag ochtend was ik ziek. Niet ziek ziek maar flink verkouden. We wilden toch weg dus zijn we maar naar Colchester gereden met de auto. Niet heel erg spannend allemaal (niet voor mij tenminste, dit was m’n tig-keerste keer in Colchester) maar toch wel leuk. In het park zitten lunchen en vliegtuigen over zien komen. Militaire vliegtuigen, geen gewone. ’s Avonds op de tv bleek dat Lizzie 2 haar kroning vierde en er dus vliegtuigen over Buckhingham Palace moesten vliegen. Die kwamen dus uit Colchester waar een militaire basis zit. Op de terugweg heb ik er nog even vrolijk een spiegel van de auto af gereden en dat was de dag! (spiegel zit er nu weer op, Claire vond het niet erg en zei dat dat erbij hoort, James heeft er niet veel over gezegd…).
De volgende ochtend wilden we gaan ontbijten in de Farm Shop (waar we vrijdag waren geweest) want het ontbijt zag er daar er fijn uit. Maar bij aankomst bleek dat het vaderdag was (wat we wel wisten maar over het hoofd hadden gezien) en dat ze dus teveel reserveringen hadden en we er niet bij pasten . Aangezien ik geen andere fijne ontbijt plekken wist, zijn we maar weer naar huis gegaan en hebben saai toast gegeten. Hoewel ik met een spiegel minder kon en mocht rijden (was de passagierskant), deed ik het toch liever niet dus zijn we maar weer gaan wandelen. Hooikoorts viel dit keer mee dus we hebben zo’n 3/4 uur gewandeld op vooral plekken waar ik nog niet geweest was. Pap, bedankt voor de kaart, hij is goed van pas gekomen! Bij thuiskomst was iedereen weer thuis en dan merk je dat het toch wel fijn is om meerdere mensen in huis te hebben, het voelt tenminste weer als een huis.
Maandag was weer een normale, saaie dag. Kinderen begonnen weer te huilen toen ze Tony zagen, zaten bijna de hele dag binnen wegens Jemima’s allergieën, en de boodschappen zijn gekomen. Ik was nog niet helemaal beter (nu ben ik ook nog aan het snotteren) maar wel een stuk beter. ’s Avonds kon Tony voor me koken wat erg fijn was en het betekende dat ik weer eens op een redelijk normaal tijdstip kon eten. Ik ben ondertussen redelijk gewend aan alleen koken en eten maar het is toch fijner als het met iemand kan. Eigenlijk had ik willen voorstellen om uit eten te gaan maar ik had er nog niet de energie voor die avond.
Op dinsdagavond daarentegen wel! ’s Ochtends gewoon naar playgroup geweest maar zonder Tony omdat ik niet dacht dat hij zich er erg op z’n gemak zou voelen wegens alle vrouwen aanwezig. Niet dat ze onaardig tegen hem zouden zijn maar aangezien ze ook niet heel erg aardig zijn tegenover ons, leek het me niet heel erg leuk voor hem. In mijn pauze de auto naar de garage gebracht voor een nieuwe spiegel en in de tussentijd Tony Stoke laten zien. Naar t winkeltje geweest om tissues te kopen, naar de pub om te reserveren, en naar de boekwinkel om een boek te kopen. Ik heb er dus weer een boek bij terwijl ik nog steeds geen boekenkast heb. Geen idee meer waar ik mijn boeken moet laten… ’s Avonds dus bij The Crown wezen eten. Eten was lekker al was het redelijk duur maar dat wist ik van tevoren. Na niet al te laat thuis te zijn gekomen, bleek dat we een mini-overstroming hadden gehad omdat iemand (Gemma) vergeten was de kraan dicht te draaien. Dit was voor Claire de druppel (hihi) en ze heeft haar nu een sms gestuurd (of gaat het doen) om te zeggen dat ze maar een ander baantje moet zoeken. Wij vinden het niet erg want we werden Gemma een beetje zat.
En toen moest Tony weer weg . We zijn woensdagochtend nog naar AdventureLand geweest om de meisjes een uitje te geven en ’s middags ging hij weg. Dan heeft hem naar het busstation in Colchester gereden omdat ik geen auto had en weg was ie. Mijn kamer voelt nog steeds erg leeg…
Gelukkig gaf donderdag genoeg afleiden. Jemima moest naar London om naar de allergie dokter te gaan en ik ging mee. Sam zou voor de andere twee zorgen met opa en oma (en Faith bleek achteraf). Jemima vond het allemaal maar vreemd toen we wegreden aangezien ze opeens in haar eentje met ons in de auto zat. Ze huilde niet ofzo maar keek verbaasd om zich heen. Op het station moesten we wachten omdat de trein, natuurlijk, vertraging had en eenmaal in de trein moest ik staan… Mima zat in haar buggy dus dat was goed maar de voorgaande trein was uitgevallen en het was beredruk. Na de eerste halte konden we gelukkig zitten dus dat scheelde iets. Claire kwam ons op het perron opwachten en met de taxi zijn we naar de dokter gereden. In een taxi in London zitten is een hele belevenis, ik had op een gegeven moment geen flauw idee meer waar ik was, best leuk. Mima was geweldig, ook bij de dokter. Ze was er al eerder geweest dus dat scheelde en ze is van nature nieuwsgierig wat ook helpt. Ze konden weer niet vinden waar ze nu precies allergisch voor is dus moeten we maar doorgaan met wat we doen. Niet heel erg helpvol maar de dokter zei ook dat hij niet denkt dat het ernstig is dus dat scheelt dan wel weer. Daarna gaan shoppen voor verjaardagsjurkjes maar er maar één gevonden (na heel London doorgelopen te hebben, dat wel). Met de taxi weer terug richting het station om even snel naar Claire’s werk te gaan om Jemima te showen (wat ik vreselijk vond, niet het showen maar de omgeving) en proberen haar te laten eten voor we de trein weer in zouden springen. Dat laatste is niet gelukt maar Claire zei dat ze de vorige keer na de test ook niet wilde eten dus dat zal het wel geweest zijn. Snel naar de trein gelopen waar James ook al in zat. Trein was overvol, alweer, en iedereen was chagrijnig. Gelukkig ging iedereen er ook uit bij de eerste halte dus konden we bij elkaar zitten, ook James. Daarvoor konden Mima en ik kiekeboe spelen wat ze erg leuk vond, ze gierde het uit (de rest van de coupe keek stug voor zich uit…). In nog een taxi gesprongen en weer thuis. Faith vertelde dat Mima haar zusjes dikke knuffels gaf toen ze ze weer zag, erg lief. Sam was chagrijnig omdat Faith er was (Faith neemt soms iets teveel dingen over terwijl ze dat niet hoort te doen) maar de volgende dag was ze gelukkig weer happy.
Omdat opa een afspraak had bij de dokter, was alleen oma er op vrijdagochtend. Was wel raar. Niet dat wel veel gedaan hebben maar je mist gewoon iemand in het huis. Opa en oma waren er al sinds dinsdagmiddag (om de tuin de wieden al is dat maar 1 keer gebeurd) en op vrijdag waren Sam en ik ze wel zat. Je hebt gewoon helemaal geen vrijheid meer in je huis omdat ze er gewoon de hele tijd zijn. Toch ook deze dag overleefd. ’s Middags niet veel gedaan behalve dit blog beginnen (al niet geëindigd) en m’n kamer opruimen.
Vanmorgen (zaterdag) vroeg opgestaan omdat Sam vroeg in Colchester moest zijn voor de opticien en ik dan ook maar meeging. We waren er voor de meeste winkels open waren…een erg vreemd gevoel. We moesten daarna shoppen voor kleding voor de doop van de meiden en voor kado’s voor de doop en hun verjaardag. Uiteindelijk allemaal gelukt maar het heeft soms nog moeite gekost. Ik heb nu voor hun verjaardag: stoepkrijt (dank je wel mama), een boekje met dieren, en een figuurtje van een politieman. We gaan met Faith erbij nog grotere kado’s kopen over een paar weken zodat we zeker zijn dat we geen dubbele dingen kopen maar vonden dat we voor nu toch ook iets moesten hebben. Voor de doop hebben we samen 3 armbandjes gekocht van zilver. Ze kunnen ze nu misschien nog niet dragen maar over een paar jaar wel. Sam zei dat je hier meestal dingen koop voor later voor ze. Omdat ze nu ook al wat ouder zijn, is het moeilijk om nog standaard doop geschenken te geven want meestal gebruik je die in het eerste jaar. Bij thuiskomst was de vicar (de meneer van de kerk) er om dingen met Claire en James te bespreken dus die heb ik ook gezien.
Volgende week is dus de doop wat betekend dat ik weer niet kan updaten denk ik. Ik moet mijn kamer voor een nacht (zaterdag op zondag) opgeven en trek bij Sam in waar ik geen internet heb dus ook niet dat uploaden zelfs als ik al tijd heb om te schrijven (waar ik niet echt van uitga). Maar tot snel!
XxX Emma
ps. Ja, ik ontvang iedereens berichten op mijn blog. Sorry als ik vergeet te reageren maar ik weer niet precies hoe het moet en vergeet het...