Week 17/18

En toen was ik in Nederland! Het was meer dan een week maar het leek korter, waarschijnlijk door alle dingen die gedaan moesten worden in die ene korte week. De boot op zich ging eigenlijk nog best wel goed al moet ik eerlijk zeggen dat het toch best een lange zit is. Zeker omdat Stena Line het fijn vindt dat je minstens 45 minuten van te voren ingecheckt moet zijn en je dus nog 45 minuten langer op de boot niks zit te doen. In het begin was het wel fijn om eindelijk weer eens ongestoord te kunnen zitten lezen op een comfortabele stoel maar rond 12en (boot vertrok om 9:00 dus ik zat al bijna 4 uur op de boot) begon de verveling toch wel een beetje in te slaan. Er zijn wel films aan boort maar daar had ik geen zin in dus ben ik maar saai door gaan lezen. Om kwart voor 5 (kwart voor 4 mijn tijd) was ik dan toch eindelijk in Hoek van Holland en na snel m’n koffer te hebben meegenomen en Tony te hebben gevonden, zijn we met de trein naar Delft gegaan. Het was raar om weer in Nederland te zijn. Er was eigenlijk niks veranderd op een paar kleine dingen na maar toch voelde alles anders.
De hoogtepunten van mijn week waren de tandarts (2x want er moesten gaatjes geboord worden…), de opticien, naar Amsterdam/Utrecht, naar de dierentuin, de kroning/Koninginnedag (of was het al koningsdag? Ik snapte dat niet helemaal), en natuurlijk iedereen weer zien. Ik had het gevoel dat ik de hele week van hot naar her heb lopen hollen en nauwelijks rustig op de bank heb kunnen zittten, wat ik normaal toch graag doe. Op zaterdag zijn we met z’n vieren naar de dierentuin geweest omdat dat al een paar jaar in de planning stond en maar niet lukte dus nu maar eens moest gebeuren. Ik geloof dat de meesten van ons al jaren niet in Blijdorp waren geweest dus het was leuk om te zien hoe alles was veranderd. Andere dingen waren daarentegen helemaal niet veranderd wat ook wel weer fijn was voor het jeugdsentiment! Geen Ollie gekocht want al zijn ze erg lief, ze zijn ook erg duur (al moet ik eerlijk toegeven dat ik er nu een beetje spijt van heb want het was toch wel leuk geweest om een Ollie in m’n kamer te hebben hangen hier).
Op zondag begon toen de inpakstress alweer een beetje in te slaan en op maandagochtend was het al helemaal erg en ik geloof niet dat ik toen nog leuk gezelschap was voor Tony… Bij de boot aangekomen bleek dat ik zowel m’n fiets als m’n koffer zelf de boot op moest krijgen (stond niet op de stena line website) ik heb fijn met m’n spullen lopen zeulen. Op de terug weg maar wel naar de film geweest als afleiding want alleen m’n boek en tablet waren niet genoeg dus heb nu Oz, the Great and Magnificent gezien (oh en Rebecca, hij begint echt in zwart wit en gaat over in kleur maar die groene band hoort er inderdaad niet in ;-)). Eenmaal in Engeland aangekomen, heb ik van alle kanten hulp gekregen met m’n fiets en koffer en waren ze een heel stuk vriendelijker dan in Nederland. M’n koffer is voor me naar de douane gereden zodat ik kon fietsen en aan alle kanten werd me de weg naar het station gewezen. In Nederland moest ik het zelf maar uitzoeken.
Sam haalde me op van het station in Colchester en na een hoop gehannes met de fiets op haar auto krijgen, gingen we dan toch naar huis. Faith had haar fietsenrek aan Sam uitgeleend en dacht dat ik wel zou weten hoe ik m’n fiets erop moest krijgen en vastmaken. Dat was een vergissing maar we zijn zonder brokken thuis weten te komen. Fiets maar op de auto laten zitten want we waren te moe om hem eraf te krijgen. Sam en ik hadden samen besloten dat we beiden nog een week vrij nodig hadden om bij te komen van de week daarvoor. Ook had ze me gewaarschuwd dat de meiden erg waren veranderd en dat ze t moeilijk vond om te weten wie wie was. Bij mijn binnenkomst zaten Claire en James te eten en lag er een hoopje mens op Claire’s schoot. Gelukkig had ik wel door dat het Jemima was al kostte het me wel wat moeite. Ze had last van d’r tandjes dus wilde niet slapen…
De volgende ochtend moesten Sam en ik ze wakker maken om kwart voor 8 en eigenlijk waren ze beter dan we hadden verwacht. Omdat ze ons meer dan een week niet hadden gezien verbaasde het ons hoe goed ze op ons reageerde. Ze keken vreemd op toen we binnen kwamen maar vonden het allemaal wel best. Het weer was mooi dus zijn we rustig thuis gebleven. Claire en James hadden de week daarvoor elke dag wel iets met ze ondernomen dus Sam en ik hadden besloten dat we dan wel een weekje rustig aan konden doen. Ze bleken allemaal een beetje last van hun tandjes te hebben al was Jemima het ergst. Sam had wel gelijk over dat ze veranderd waren maar ze waren ook nog het zelfde. Het is weer wennen maar na een uurtje gaat alles weer zoals voordat je weg bent geweest.
Claire had ons gewaarschuwd dat er allemaal bouwvakkers zouden komen om dingen te doen en die kwamen inderdaad! Het was dus een beetje chaotisch buiten en binnen. Er staat nu een steiger (die eerst aan de verkeerde kant bij de verkeerde schoorsteen stond maar nu is verlengd over het dak) en op alle kachels zit een thermostaat knop zodat we nu de kachel aan en uit kunnen doen in onze kamers! Gelukkig kwamen opa en oma om met de bouwmannen om te kunnen gaan zodat wij onze gang konden gaan. Pas toen mama weer thuis kwam, leken de meisjes te hebben gemerkt dat ze echt weg was en was het chaos omdat ze allemaal om Claire begonnen te huilen en ze niet kon bewegen zonder een orkest van geschreeuw te laten ontbranden. Logisch na een hele week mama te hebben gezien en nu een hele dag niet. Vooral Imogen is erg gehecht aan mama en ze mag geen aandacht aan iemand anders geven want dan komt er een aanval van peuter gedrag. Imogen zit nu officieel in haar peuter-tienerjaren.
Donderdagochtend was Sam in de stress want zowel Imogen als Saskia had verhoging en Jemima hoestte nog steeds erg dus moesten we naar de dokter. Had Claire ook al gezegd hoor maar Sam is soms erg goed in overdrijven en stressen. Ja, ze hadden verhoging en best hoog (beiden zaten op een gegeven moment rond de 38.7) maar Sam kan dan echt in de stress schieten en paniekerig worden. De dokter zei dat ze alle drie een lichte keelontsteking hebben (die we nu dus allemaal hebben overgenomen…) maar dat het niet ernstig is. Sam was toen gelukkig rustiger maar ze bleef de hele dag redelijk gestrest. Vrijdagochtend waren de temperaturen gelukkig weer redelijk normaal al nog iets hoger dan gewoonlijk. Maar toen besloot Imogen een temper tantrum te krijgen en het huis bij elkaar te gillen. Soms ben ik blij dat we geen buren hebben. Sam had het woord ‘ontbijt’ gezegd maar Saskia en Jemima moesten nog aangekleed worden. Imogen vond toen dat ze toch echt honger had en NU naar beneden moest. Ging niet dus werd er geschreeuwd en bijna met het hoofd tegen de muur aan gebeukt (klinkt bekend Sonja? ;-)). Zelfs toen er eten voor haar neus stond in de keuken was ze nog niet rustig te krijgen en het heeft wel een half uur geduurd denk ik voor ze echt rustig was.
Opa en oma kwamen om vrijdagochtend weer al wisten we dat niet en stonden ze dus opeens voor de deur. Claire sms’te een half uur later in paniek om Sam te laten weten dat haar ouders zouden komen… Ik was blij dat ik na 13:00 vrij had want opa en oma zorgen ervoor dat ik me na een tijdje altijd een beetje ga ergeren. Omdat er nog pijnlijke keeltjes waren, werd er niet goed gegeten wat oma niet vond kunnen (ze wist van de keeltjes) en ze blijven maar opruimen en de meiden toonbaar maken. Ze mogen niet knoeien of een rommel maken of gillen. Dat kan niet en dan moet er opgeruimd worden of een standje gegeven worden voor de herrie. Claire was om 15:00 weer thuis en toen werd er weer aan moeders rokken gehangen. Een bekend tafereel op de vrijdagmiddag tegenwoordig. Nadeel was alleen dat Claire probeerde een autoverzekering voor mij en James te vinden want ja! James heeft een auto! Het is een Ford Fiesta en hij is zilver. Meer kan ik er nog niet over zeggen want ik heb er nog niet in gereden. Een au pair verzekeren is een rotkarwei want het is ontzettend duur. Omdat ik uit het buitenland kom, kunnen ze m’n ongelukken lijst niet controleren dus kost ik meer dan een Engels persoon. Uiteindelijk is het voor een redelijk bedrag gelukt dus ik kan nu rijden!
Zaterdag met Sam wezen shoppen in Colchester al was shoppen misschien niet het goede woord want ik heb geen leuke dingen gekocht. Oh, wel, de nieuwe cd van Caro Emerald die nu dus in m’n kamer staat te bleren. Ze komt in September naar Ipswich dus ik heb besloten dat ik daarnaartoe ga en Sam en Faith ga proberen mee te slepen.
Het enige wat ik nog moet vertelen is hoe groen het hier nu is! Na een week zijn serieus alle bomen en planten begonnen met bloeien en ik heb nu een boom vol met roze bloesem voor mijn raam staan. Ook de velden zijn weer groen dus het is eindelijk echt lente!

XxX Emma