Week 27

Woehoe! Een weekly update! Voor het eerst in weken maar zo houd ik jullie scherp ;-)
Vorige week zei ik toch dat het zo warm zou worden? Dat is inderdaad gelukt en het is warm gebleven. Dus de zomerjurken zijn inderdaad uit de kast gehaald en gedragen. Niet allemaal want zo lang is het nu ook nog niet zomer.
Vorige week zondag vond ik dat ik moest auto rijden want dat had ik al zo’n drie weken niet gedaan en dat kan toch zomaar niet. Dus ben ik met Sam naar Costa en Sainsbury’s gereden voor ontbijt en een paar boodschapjes. Dus fijn over de A12 (niet snelweg, mag niet van Sam ;-)) dus dat ook weer geoefend. We konden helaas niet buiten zitten want t terras, van zo’n 8 tafeltjes, was vol dus bij het raam gezeten. Niet dat het uitzicht nu zo geweldig is want het is op een industrie terrein achtige plek maar het is beter dan tegen een muur aankijken. Bij thuiskomst fijn in de ‘walled garden’ in de schaduw kunnen zitten voor 2 uurtjes tot het toch echt te warm werd. Bij binnenkomst bleek James ziek te zijn (zucht) dus heb ik geholpen met kinderen naar boven en beneden schouwen en badderen. Claire zei nog dat bad niet heel erg nodig was maar het was zo warm dat ze wel een bad hadden verdient. We hoopten allemaal dat het de oesters van die vrijdag waren toen Claire en James uit eten waren geweest maar dat bleek 3 dagen later toch niet zo te zijn…
Maandag begon als elke andere maandag. James was nog thuis wegens ziekte wat voor de meiden erg verwarrend was en voor ons moeilijk. ’s Ochtends hebben we hem niet gezien maar ’s middags voelde hij zich goed genoeg om in de speelkamer te zitten. Vooral Imogen kan daar niet zo goed tegen en vind dat papa dan maar de hele tijd moet blijven en met haar moet spelen. Een logische gedachte maar James moest nu eenmaal ook andere dingen doen voor zijn werk. Elke keer als James verdween (of als zijn stem werd gehoord in de keuken), besloot Imogen dat het tijd was om te gaan huilen zodat papa dan wel zou komen. Nadeel is dat papa dan ook inderdaad komt. James is een geweldige vader maar heeft de neiging zijn dochters alles toe te staan als ze beginnen te huilen. Sam, Claire, en ik hebben zoiets van ‘ja, ok, huil maar’ maar James kan dat niet en geeft ze wat ze willen hebben. Erg moeilijk soms. Ook is het soms duidelijk dat Sam en ik de meiden beter kennen dan James: wij weten wat ze zeggen in hun taal, niet alles maar wel als ze naar iets wijzen. James niet. Saskia zegt ‘abba’ wat ‘all gone’ dus ‘op’ of ‘weg’ betekend. Het duurde even voor wij het snapten maar James snapt het nog steeds niet. Het is zowel hilarisch als pijnlijk om te zien soms. ’s Avonds was er nog een verrassing: Mark, een goede vriend van Claire, peetvader van alle drie de meiden, belde of hij langs mocht komen om een paar nachten te blijven. Hij woont in Australië maar was hier voor de doop. Sam en ik dachten dat hij al weer terug was maar blijkbaar niet. We hadden er dus een extra huisgenoot bij…
Dinsdag kon James weer naar zijn werk en was het weer normaal, op Mark na dan. Hij wilde niet meer naar Dedham om daar rond te lopen terwijl wij naar playgroup gingen maar hij wilde wel graag een lift naar het station in Colchester. Wat compleet de andere kant op is. Ok, dat kon hij niet weten maar het betekende wel dat we 30 minuten te laat op playgroup aankwamen en dat de meiden genoeg hadden gezien van de auto. Playgroup was erg druk maar het is waarschijnlijk één van de laatste keren dat we zullen kunnen gaan want tijdens de zomermaanden is het hok dicht dus kan er geen playgroup gehouden worden. En aangezien het volgens mij de bedoeling is dat we vanaf September naar een ochtenddagopvang gaan, zullen we niet meer naar Dedham hoeven. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant was het geen geweldige playgroup: ze deden er weinig echte activiteiten voor de kinderen en Sam en ik werden nog grotendeels genegeerd. ’s Middags in de tuin onder de boom in de schaduw gezeten. We kunnen alleen de tuin in voor 10 uur ’s ochtends en na 16 uur ’s middags omdat de zon anders te fel is. Het duurt zo’n 30 minuten momenteel om iedereen klaar te krijgen om naar buiten te gaan wegens alle schoenen, zonnebrand, insectenspul, en zonnehoeden. De meiden zijn erg meegaand en komen braaf naar je toe om zonnebrand op ze te smeren maar met drie gaat het toch iets langzamer dan normaal.
Woensdag ochtends begon niet heel erg goed: Immie begon te spugen zodra we beneden waren voor het ontbijt. Ze had wel al haar melk gedronken maar wilde niks eten. Na drie keer te hebben overgegeven in een uur tijd was ze weer normaal voor de rest van de dag. We waren gelijk bang dat dit hetzelfde was als James had gehad en dat iedereen het nu zou krijgen maar dat leek mee te vallen. Sam en ik voelden ons ietwat duizelig maar niet ziek ofzo. Faith kwam die dag ook terug van al haar stages en wilde graag naar buiten om echt iets te gaan doen met de meiden maar dat ging helaas niet omdat Sam zich niet goed genoeg voelde om de meiden rond te rijden in de auto. We hebben gewoon fijn in de tuin in de schaduw gezeten terwijl de meiden met hun zand en water aan het spelen waren. Immie had gelukkig echt nergens meer last van dus konden we gewoon doen wat we wilden.
Donderdag moesten we naar de Asda om een kaart voor opa te kopen want die zou vrijdag jarig zijn. Claire zou het eigenlijk doen maar ze had het zo druk op haar werk (ze was de meeste avonden laat thuis) dat het er helemaal bij in geschoten was. Faith ging natuurlik ook mee en Mark bleek ook mee te willen om sigaretten te kunnen kopen. Dus moest Faith ook rijden want we pasten niet met z’n allen in één auto. Klinkt ridicuul omdat het een auto voor 7 personen is maar dan zouden er geen boodschappen in passen volgens Faith. Ik vond het onzin maar we zijn toch met 2 auto’s gegaan. Arme Mark moest nogal lang op ons wachten omdat we er lang over deden (alle dames hadden natuurlijk ook nog andere boodschappen nodig) maar we waren uiteindelijk iets over 12en weer thuis. Faith ging die middag weer naar London omdat ze de dag erna vroeg weer in het ziekenhuis moest zijn dus waren het weer Sam en ik. Tot ik ziek werd. Rond 16 uur begon ik me misselijk te voelen en een uur later ging het dan ook echt mis. Was gelukkig in m’n badkamer maar toch. Sam moest toen in haar eentje voor de meiden zorgen want Mark was blijkbaar ook geveld. Dit was geloof ik de 6de keer dat ik hier ziek ben geworden (al de 2de keer dat het meer is dan een verkoudheid) en ik ben het nu wel zat eerlijk gezegd. Er is niks aan te doen met zoveel mensen in huis maar het blijft niet leuk. Heb de hele nacht lopen spoken maar voelde me de volgende ochtend een stuk beter.
De hele vrijdag ongeveer in bed doorgebracht, verveelde me dood tegen de middag. Opa en oma waren gelukkig vroeg gekomen want ook Jemima en Faith waren geveld. Mima knapte snel weer op, na 7 uur was ze weer redelijk normaal, en Faith kwam rond 14 uur weer thuis van haar logeer plek in London. Ik voelde me erg schuldig maar er was niks aan te doen. Claire en James konden ’s avonds gelukkig nog wel uit eten met opa en oma omdat Sam op kon passen. Mark verdween op vrijdag ook weer (en ik bedoel ook echt verdween, hij was weg zonder iets te zeggen. Hij heeft mentale problemen) dus dat was tenminste iemand minder die ziek kon worden.
Zaterdag was Pride and Prejudice dag en daar moest ik toch echt naartoe. Gelukkig kon dat ook: ik voelde me nog niet 100% maar wel goed genoeg om op de trein te springen en me naar Regent’s Park te haasten. Naja, niet echt haasten want dat was niet nodig en lukte ook niet heel erg. Bij Baker Street tante Els ontmoet wiens idee dit allemaal was (en het was een uitmuntend idee!) en samen naar Regent’s Park gelopen waar we een vriendin van haar en diens peetmoeder zouden ontmoeten. Het was nogal warm (BBC had 30 graden voorspeld en denk dat we dat ook wel gered zullen hebben) en we hebben ongeveer 3 uur in de volle zon moeten zitten om naar het toneelstuk te kunnen kijken. Het was het waard moet ik eerlijk zeggen. De adaptatie was niet altijd even sterk (scenes omdraaien? Werkt niet. Nieuwe dialogen? Nergens voor nodig. Fouten maken? Slecht!  ze hadden besloten dar Georgiana naar Brighton was gegaan om Wickham te ontmoeten, dat is toch echt Ramsgate!) maar over het algemeen was het goed gedaan. Nadeel van de hitte was dat er een aantal mensen in het publiek flauw zijn gevallen en er moest zelfs een ambulance aan te pas komen. Toen weer met de trein naar huis om opgehaald te worden door Faith. Bij thuiskomst bleek dat Sam ook weer was opgeknapt (was vrijdagnacht ziek geworden) dus we leken allemaal weer beter te zijn!
Tot zondag. Sam en ik waren naar Asda om Sam een uitje te geven en ze moest meer cola kopen om te blijven drinken en Claire en James waren met de meiden naar buiten. Toen Sam en ik terug kwamen, bleek Saskia ziek te zijn geworden middenin een restaurant. ’t Arme schaap. Ik denk dat het nu (zo’n 4 uur later) beter met haar gaat maar tijdens haar middagslaapje moest ze nog steeds overgeven. We zijn dus toch nog niet van de ziekte af. Het enige wat we nu hopen is dat het niet nog een keer een rondje maakt want dan zijn we allemaal helemaal dood. Verder doe ik vandaag helemaal niks om ervoor te zorgen dat ik totaal ben uitgerust om morgen weer fris aan een nieuwe werkweek te beginnen… Niet buiten in de zon (of schaduw) zitten want ik heb gisteren wel eventjes genoeg zon gezien en voorlopig gaat hij nog niet weg zeggen ze.
Dat was mijn week wel ongeveer, tot de volgende keer!

XxX Emma

ps: ik ga zo ook nog proberen foto's toe te voegen, dus als je tijd hebt...