Week 1

En hier dan een nieuw begin! Naja, ongeveer een nieuw begin dan want aan mijn werkbeschrijving is in principe niet heel erg veel veranderd behalve dan mijn uren. Oh ja, en waar ik woon natuurlijk. En hoeveel kinderen er rondlopen. En hoe groot het huis is. Dus eigenlijk is er best wel erg veel veranderd. Omdat er dus zoveel is veranderd, weet ik nog niet zeker hoe ik m’n blog nu op ga zetten: ik kan nu regelmatiger schrijven (al is elke dag wel wat veel van het goede voor me) en zal meer alleen meemaken dan met de kinderen. Ik zie wel hoe het gaat lopen!
Ik ga maar gewoon met zaterdag beginnen want waar moet ik anders beginnen. Oh ja, bij de weken voor ik weer naar Engeland ben gegaan: fijn een weekje op Kos doorgebracht al was het weer ietwat minder dan we gehoopt hadden (teveel wolken en soms regen) maar toch een fijne vakantie gehad. Daarna niet heel veel uitgespookt al wel wat mensen opgezocht her en der. Verder contact gehad met Sam die vertelde dat opa in het ziekenhuis ligt en er waarschijnlijk niet lang meer zou zijn. Sindsdien zijn de prognoses gelukkig wel weer naar boven opgehaald maar wat er nu precies mis is, weten ze nog steeds niet (na dus bijna een maand). Veel meer informatie heb ik eigenlijk ook niet want niemand weet gewoon wat er aan de hand is. Maar zaterdag: heb ik de hele dag in de trein rondgebracht met af en toe een tussenstop op een station. Een lange en vooral erg vermoeiende dag!
Zondag heb ik echt kennis gemaakt met het nieuwe gezin (de kinderen sliepen toen al en de vader was naar een voetbalwedstrijd). De kinderen wisten eigenlijk niet zo goed wat ze met me aan moesten en ik eerlijk gezegd ook niet met hen. Omdat moeder nu een jaar thuis is geweest met zwangerschapsverlof zijn ze er allebei ontzettend aan gewend om mama thuis te hebben en een vreemde erbij is maar vervelend. De jongste heet Tom en is nu net een jaar; de oudste heet Albie (afkorting van Alber) en wordt 4 in november. De ouders heten Grace en Charlie. We zijn met z’n allen ergens gaan lunchen, op zo’n 10 minuten lopen. Er zitten hier heelveel verschillende cafe’s dus dat is al wennen, al wel erg fijn. Daarna nog eventjes door naar een speeltuintje en toen waren de kinderen wel weer moe. Ook voor mij wel fijn want dan kon ik tenminste mijn koffer(s) uit gaan pakken! Ik heb mijn eigen slaapkamer en badkamer op de zolder, erg mooi. Enige nadeel is dat het er erg warm wordt! De eerste dagen dat ik er was, was het zo warm dat ik met ramen wagenwijd open moest slapen anders was t te warm geworden.
Maandag was mijn eerste officiële dag. ’s Ochtends eerst de oudste naar school gebracht en toen maar wat gehangen. Moeder was thuis met de jongste die eigenlijk niet veel van me moest weten. Nu hebben we het wel gepusht dat hij met me moest omgaan maar hij vond het leuker te gaan huilen (want dan komt mama toch wel aansnellen, wat logisch is). Rond 12en ben ik ervandoor gegaan (ik hoef maar 5 uur per dag te werken dus ik houd het op 4 ’s ochtends en dan nog 1 ’s avonds) en ben ik richting Wimbledon gegaan want daar zit mijn dichtbijzijndste bank. Ook maar verder door Wimbledon gelopen want ik was er toch. Wimbledon Village is er fijn, een stuk minder druk dus het lijkt inderdaad een beetje alsof je in een dorp rondloopt en niet midden in London. Helemaal naar de Wimbledon tennis velden gelopen want daarvan vond ik dat ik ze gezien moest hebben. Na een uur of 2 rondgelopen te hebben, had ik het wel gezien dus ben ik weer met de trein terug naar huis gegaan. Onderweg Grace en Tom tegengekomen dus met z’n drieën naar huis gegaan. Daar geholpen met Tom eten geven en toen werden we samen achtergelaten toen Grace Albie ging halen. Ging best goed zolang Tom maar niet doorhad dat zijn moeder weg was.
Dinsdag hadden we dezelfde ochtend routine. Tom slaapt ook ’s ochtends nog een uurtje dus Grace kon naar de sportschool en ik kon strijken. Best te doen allemaal. Rond 12en weer op pad gegaan en dit keer ben ik in de buurt gebleven: er is een winkelcentrum vlakbij dus daar ben ik een kijkje gaan nemen. Allemaal fijne winkels (H&M, Primark, New Look, Next) maar ze hadden allemaal niet wat ik wilde hebben. Aan de overkant zat een Sainsbury’s en daar heb ik uiteindelijk een jurk gekocht… Tenminste nog iets kunnen vinden! De rest van de dag weer hetzelfde als die daarvoor. Ik moet echt een hobby of iets gaan zoeken, anders ga ik me dood vervelen!
Woensdag was Albie niet naar de peuterspeelzaal (Grace is normaal vrij van werk op woensdag en vrijdag) maar we zijn naar een tennisbaan geweest waar Albie elke woensdag heengaat om spelletjes te spelen. Wij hebben aan de zijkant gezeten om te kijken en geprobeerd Tom wat te laten eten. Hij heet last van doorkomende tandjes dus is de helft van de tijd erg zielig. ’s Middags ben ik dit keer niet uit geweest want ’s avonds ben ik met neef Daan uit eten geweest. Was erg gezellig. W hebben elkaar halverwege ontmoet in Fulham en zijn daar pizza wezen eten. Bij een restaurant op aanraden van mij familie en het was ook erg lekker. Daarna nog een wandelingetje wezen maken en uiteindelijk bij Hammersmith weer op en metro gestapt.
Donderdag heb ik voor het eerst echt één van de jongetjes alleen gehad. De oudste ging weer naar peuterspeelzaal en moeder wilde gaan sporten dus ik had de jongste alleen. Na het hele huis door zijn geweest om er toch echt zeker van de zijn dat mama zich niet ergens had verstopt, besloot Tom het dan maar toe te staan dat ik er was. Hij heeft nu gemerkt dat ik een extra persoon ben die hem fijn kan ronddragen want dat is zijn favoriete spelletje. Na ongeveer een uurtje, sms’te Grace om te vragen of het leuk zou zijn haar in het winkelcentrum te ontmoeten (haar sportschool zit daar ook). Dus heb ik Tom in de wagen gegooid en zijn we op pad gegaan. We zijn bij Waitrose (supermarkt) wezen koffie drinken want als je van die winkel een kaart hebt, kan je gratis koffie of thee halen elke dag! Dus daar ga ik voortaan fijn gebruik van maken! Tom heeft daar gelijk z’n lunch gehad en toen werd het tijd om weer richting huis te gaan. Thuis geluncht en daarna ben ik eigenlijk weer dezelfde weg terug gelopen want ik wilde kijken of ze bij de bibliotheek fijne boeken zouden hebben. Het is niet de dichtsbijzijndse bibliotheek – die zit de straat naast ons ongeveer – maar deze heeft meer boeken dus meer keus. Die in Wimbledon zit in een fijner gebouw maar dan moet ik met de trein terwijl ik hiernaartoe kan lopen. Het fijne is ook dat het gratis is om lid te worden en boeken mee te nemen! Ik ben nu dus lid van een bibliotheek! ’s Avonds met Charlie gegeten want Grace was niet thuis. Ook heeft Albie voor het eerst echt tegen me gepraat dus er zit vooruitgang in!
Vrijdag was ietwat chaotisch. Er kwam een vriendje van Albie langs om te spelen (met moeder en jongere broertje) en dat was me nog wel wat hoor. Een heel erg druk jongetje. Wel erg aardig hoor maar ze maakten er een flinke troep van. Ook moest ik in mijn kamer gespeeld worden – gelukkig niet lang voor Grace het door had en ze eruit haalde – en toen bleek toch wel dar Albie zich niet helemaal had gerealiseerd dat ik hier nu echt woon en voorlopig nergens naartoe ga. Gelukkig bleef het vriendje niet al te lang en was de rotzooi dus ook te overzien. Rest van de middag heb ik niks uitgevoerd. Charlie was vroeg thuis dus ze konden het samen wel af. Nadeel was alleen dat Grace wilde dat ik nog de kleren van de jongens zou strijken dus dat moest nog even gedaan worden om half 7 ’s avonds. Ik doe het hoor maar zie er persoonlijk het nut niet van in: alles wordt gestreken (ook pyjama’s) maar ze dragen alles maar één dag omdat het daarna te vies is. Zodra de kleren ook aangaan, zijn ze ongeveer smerig en liggen ze in de piskreukels. Zoals ik al zei, ik strijk heus wel maar snap niet precies waarom het nodig is voor alles.
Zaterdag kwam oma want Grace en Charlie moesten naar 2 bruiloften: één in Engeland en één in Frankrijk en ze zijn dus het hele weekend weg en maandag want dat is hier ook een vrije dag deze week. Oma is denk ik wel aardig maar om nu te zeggen dat ze tegen me praat, nee. Er is ook een broer van Grace en die lijkt iets opener maar ook niet heel erg. Oma is momenteel ietwat verkouden dus haar stem is een beetje weg maar alsnog lijkt ze het niet nodig te vinden me te leren kennen ofzo. Ik laat het dus maar gaan.
Eigenlijk ben ik de hele zaterdag weg geweest met een andere au pair uit Oostenrijk. We zijn bijna heel London doorgelopen, zo voelde het tenminste. We zijn bij Notting Hill begonnen en Portobello Road afgelopen. Heel erg druk, doe ik niet meer op een zaterdag. Daarna via via bij alle musea aangekomen in South Kensington. Toen wilden we wat eten maar alles zat vol. Doorgelopen. Niks kunnen vinden. Maar met de metro naar Leicester Square gegaan en daar gelukkig iets gevonden. Na de lunch verder gelopen naar Piccadilly Circus, Trafalgar Square – waar het begon te regenen en we in the National Galary hebben moeten schuilen en waar ik toen door een wild vreemde jongeman werd aangesproken die dacht ik dat ik wel eventjes z’n nieuwe vriendinnetje wilde worden. Kostte nog best veel tijd om hem af te slaan! – en uiteindelijk naar Westminster gelopen. Toen had ik het wel gehad en zijn we met de trein terug gegaan. Het was een erg aardig meisje maar ontzettend stil en verlegen. Ik moest werkelijk alles uit haar trekken en zelfs dan vertelde ze maar weinig. Ook had ze geen idee waar ze naartoe wilde (zelfs niet dat ze iets wilde zien) dus heb ik maar alles bedacht. Vond dat niet heel fijn maar ach.
Zondag ben ik naar Hyde Park gegaan. Eerst met de bus naar Victoria (dan kan je tenminste nog wat zien) en toen een stukje lopen. Het was erg druk – wat te verwachten was want het is mooi weer al wat waaierig – maar niet zo druk dat je niet rustig kon lopen of zitten. Ik heb dus een fijne lunch in het park gehad. Verder wilde ik niet al te veel doen want ik denk dat ik door de regenbuitjes van zaterdag een koutje heb opgevat want m’n keel doet pijn. De rest van de dag ga ik dus lekker niksen.
Over het algemeen weet ik nog niet zeker hoe ik het hier ga vinden. Het zijn aardige mensen maar omdat ze me voor mijn gevoel nauwelijks nodig hebben, vind ik het moeilijk om nu te bepalen wat ze van me willen. Ik moet 25 uur per week doen maar er is nauwelijks genoeg te doen om 25 uur vol te maken. Misschien wordt het beter wanneer Grace weer naar haar werk gaat (ik hoop het) en tot die tijd zie ik het wel. Ook vind ik het lastig me nu weer aan te passen aan wat er wel en niet door de kinderen gedaan mag worden. Over het algemeen komt het allemaal wel overeen maar sommige dingen vind ik niet kunnen die ze wel toestaan. Tom is er erg goed in zijn eten op de grond te gooien als hij het niet wil hebben en dan ligt werkelijk de hele vloer vol. En hij weet dat het eigenlijk niet mag want hij kijkt je erbij aan. Maar zolang er niks van gezegd wordt door de ouders, houd ik me ook afzijdig. Het gevoel blijft bij mij dat er ook niet actief tegen de kinderen wordt gezegd dat ze mij ook bij dingen moeten betrekken. Ik weet dat het van twee kanten moet komen maar als ik straal wordt genegeerd als ik wat zeg of vraag dan houd het voor mij op. Ik kan ze niet dwingen met me te spelen. Iedereen zegt dat het wel beter gaat worden en dat is vast ook wel zo maar ik bedacht me wel dat ik de kinderen nooit echt alleen zal hebben waardoor ze nooit echt aan mij zullen gaan wennen. Tom heb ik nu wel een paar keer alleen gehad maar voor zo’n korte tijd dat het eigenlijk geen nut heeft. Ik zie wel hoe het zal gaan.
Dat was het voor deze week. Sorry dat het zo lang is, zal proberen komende week 2 keer te updaten, helpt misschien.


XxX Emma